என் குற்றமா அவன் குற்றமா

     

நன்றாய்த் தானே வளர்த்தேன். நலமோடு நல்லுரைகள் உவந்தளித்தேன். அளவுக்கதிகமாய் பாசத்தை அள்ளி வழங்கினேன். இரவு பகலாய் இன்பமன்றி துன்பத்தை அறியாது வளர்த்தேன். அளித்த அறிவுரைகள் அனைத்துமே விழலுக்கிறைத்த  நீராகிப் போனதுவோ.

                    

                   சிந்தனையனைத்தும் ஒருமித்து மகனைச் சுற்றிச் சுற்றி வந்தன. நான் செய்த குற்றம் என்ன? மீண்டும் நினைத்துப் பார்த்தேன். என் எண்ண அலைகளில் என் குற்றம் எங்காவது மிதந்து வருகின்றதா என்று. பாடசாலை செல்வதற்காய் ஆடை மாற்றச் சென்ற மகன், உண்டியல் பணத்தை எண்ணிக் கொண்டு நிற்கின்றான். என்ன இது பண ஆராய்ச்சி? என்னும் என் வினாவிற்கு கணக்குப் பார்த்து திரும்ப வைக்கப் போகின்றேன் என்னும் ஒரு பதிலை இறுத்தான். பதிலினுள் பதிந்திருந்த ஒரு மறைவு என் ஆராய்வுக் கண்ணைத் திறந்து விட்டது. எவ்வித சலனமுமின்றி வேறு கடமை முடித்து வந்து பாடசாலைக்கு ஏதோ பணம் கொடுக்க வேண்டும் என்றாயே இதோ உன் பாடசாலைப் பையினுள் வைக்கின்றேன். என்று பணம் வைக்கும் பாங்கில் கைவிரல்களை பாடசாலைப் பையினுள் பரவவிடுகின்றேன். உள்ளே ஒரு ஒயிரோ ஒழிந்திருந்தது.

"எப்படி இவ் ஒயிரோ இதற்குள் வந்தது. ஏற்கனவே உன்னிடம் இப்பணம் இருந்ததில்லையே? உண்டியலினுள் இருந்து எடுத்தாயா?

"ஆம்.....''

          என்னும்  உண்மை ஆறுதலாய் வந்தது .

"நீ இப்படிச் செய்வது சரியா? பொய் சொல்வது முறையா? நீ செய்கின்ற தப்பான காரியங்களால் பெற்றோரை விட்டுநீ சிறுது சிறிதாய் தூர விலகிப் போவாய். பணம் கொண்டு செல்வது பிழை இல்லை.அதை மறைத்துப் பொய் சொல்வதே பெரும் குற்றம். இன்றிலிருந்து ஒவ்வொரு நாளும் ஓர் ஒயிரோ உனக்காக வழங்குகின்றேன். அதை உன் சரியான தேவைக்குப் பயன்படுத்திக் கொள். பண்பாக நான் தரும் இச் சலுகை உன் பண்பற்ற செயலைச் சிந்திக்க வைக்கும் என்று நம்புகின்றேன். பெற்றோரிடம்  எதையும் மறைக்கும் இக்குற்றத்தை இன்றுடன் தூர எறிந்துவிடு. மன்னிக்க முடியாக் குற்றம் என்று உன்னை அடித்துத் திருத்த விரும்பவில்லை. என் மகன் பற்றி நான் கொண்ட கருத்தில் ஒரு கரும் புள்ளி விழுந்துவிட்டது''

 கட்டளையை கருத்திட்டு பாடசாலை அனுப்பி விட்டாள்.

இங்கு ஒரு  தாய் மனம் தவிக்குது. இது என் குற்றமா? அவன் குற்றமா? யாரைக் குற்றம் நான் சொல்வேன்?